domingo, 24 de enero de 2021

Raymond Carver: "FAT"

Me lo compré muy

barato en IberLibro.


"Fat" ("El gordo", en la versión castellana) es el primer cuento del primer libro de cuentos de Carver, Will you please be quiet, please? (¿Quieres hacer el favor de callarte, por favor?). Voy a hacer un montón de espoileres, escribiendo esto.

Yo ya me compré todos los libros de cuentos de Carver, si no me equivoco. Por tener, tengo Beginners y también What We Talk About When We Talk About Love, que es lo mismo pero más cortito. Y sí, me equivoco, porque me falta Furious Seasons and other stories, que me parece que es un recopilatorio y ya está.

En español sólo tengo Vidas cruzadas y De qué hablamos cuando hablamos de amor. Pero acabaré teniéndolos todos en español o italiano, a saber, que también me sirve eso para matar dos pájaros de un tiro. Lástima que cueste tanto comprar libros de segunda mano en italiano a buen precio, viviendo fuera de Italia.

A "Fat" lo leí dos o tres veces en inglés y otras tantas en español, de una versión en línea de esas, porque hasta ahora no tengo la versión traducida, que caerá.

Los protagonistas, una moza y un cliente terriblemente gordo. La moza lo atiende con mucha dulzura y solicitud. El tipo come de forma desaforada y es muy agradecido y educado. 

Los compañeros de trabajo de la moza se dan cuenta del trato especial que está recibiendo el tipo, y se burlan un poco tanto del tipo, sin que éste se entere, como de la moza, en este caso sí, en la cara. La moza se lo toma con calma y defiende al tipo, pero sin perder los nervios ni nada parecido.

Cuando llega a casa, a la hora de acostarse, deja que el marido se la coja sin pensar demasiado en ello ni tener ganas. Se imagina a sí misma muy gorda y a su marido insignificante encima suya, y después se convence de que su vida va a cambiar.

Y sí, la mujer está atrapada en su propia vida, como antes el cliente le dijo que estaba atrapado en la suya, mientras comía, porque no tenía opción de dejar de hacerlo. Y sí, también, la mujer fantasea con que convertirse en una versión aún más desaforada de su cliente gordo es una forma de escapar de su propia vida. "Lo que para unos es basura (la propia gordura), para otros es un tesoro (ser fantásticamente gordo)". 

Yo tengo un prejuicio absurdo, aunque muy mío, y es que para ser un gran cuentista del siglo XX es imprescindible ser argentino. Bueno, Carver es un gran cuentista del siglo XX, también, contra todo pronóstico.

PD) Si querés apoyarme económicamente, podés hacerlo en Patreon.


Versión en inglés:


'Fat' is the first short story of the first short stories book by Carver, Will you please be quiet, please? I'm going to spoil it in writing it.


I have bought every single short story book by Carver, if I'm not wrong. To give one example, I have Beginners, but I also have What We Talk About When We Talk About Love, which is the same thing only shorten. But yes, I was wrong, because I've not bought Furious Seasons and other stories, which looks to me just a compilation.


Translated in Spanish, I only have Vidas cruzadas and De qué hablamos cuando hablamos de amor. But in the end I'll bougth all of them in Spanish or Italian, who knows, because it's great to kill two birds with one stone. It's a shame that buying cheap second hand books in Italian is not easy when you don't live in Italy.


I've read 'Fat' two or three times in English and as many in Spanish, from an online version, because I didn't bought the Spanish version yet, but I will.


The main characters, a waitress and an incredibly fat customer. The waitress served him with sweetness and gentleness. The customer eats with incredible appetite, and is always so grateful and so polite.


The waitress' co-workers realize her special consideration and make fun of the customer, without him knowing, and also of the waitress, in this case right to her face. The waitress doesn't pay attention of this and defends the customer, and she never loses her temper or anything like that.


When the waitress comes home, at bedtime, she lets her husband fuck her without ever thinking about it. She could see herself being very, very fat and her husband shrunk over her. And eventually she is convinced that her life will change.


And yes, the woman is trapped in her own life. Just as the customer, who told her that he was trapped in his own life, while eating, because he had no option but to continue eating in such a way.


And yes, indeed, the woman fantasizes about becoming a fatter version of the fat customer as a way of escaping her own life: 'one man's trash (his obesity) is another's treasure (being fantastically fat)”.


I have an absurd prejudice, but a very own mine, it's believing you must be Argentine in order to be a great short story writer of the 20th Century. Well, Carver is a great short story writer of the 20th Century, as well. Against all odds...

En italiano:


“Fat” (“Grasso, nella traduzione italiana) é il primo racconto del libro di racconti di Carver, Will you please be quiet, please? (Vuoi star zitta, per favore?). Farò un sacco di spoiler, scrivendo questo.


Mi ho comprato già tutti i libri di racconti di Carver, se non sbaglio. Ho in libreria, ad essempio, Begginers e What We Talk About When We Talk About Love, che è la stessa cosa, solo più piccola. E sì, sbaglio, perché mi manca Furious Seasons and other stories, che sembra sia una raccolta e basta.


In spagnolo ho soltanto Vidas cruzadas e De qué hablamos cuando hablamos de amor. Ma, prima o poi, finirò a tenerli tutti con me, sia in spagnolo, sia in italiano, chi lo sa, che in questo modo si può prendere due piccioni con una fava. Peccato che sia così difficile comprare libri di seconda mano in italiano a buon mercato, se vivi fuori dall'Italia.


Ho letto “Fat” due o tre volte in inglese, altre tante in spagnolo e una in italiano, in versione online perché ancora non ho comprato il libro tradotto, che arriverà.


I protagonisti, una cameriera e un cliente terribilmente grasso. La cameriera serve il cliente con molta gentilezza, è molto sollecita con lui, chi mangia in modo pantagruelico, ed è sempre gradito ed educato.


I compagni di lavoro della cameriera si rendono conto della considerazione speciale di cui si sta godendo l'uomo, e lo prendono in giro alle spalle, ma anche prendono in giro in faccia alla cameriera. Lei, nonostante ciò, non perde la calma, difende il suo cliente pero senza lasciarsi andare o niente del genere.


Quando torna a casa, al momento di andare a letto, lascia che il marito la scopi senza pensarci troppo ne averne la voglia. Immagina a se stesa molto, molto grossa e a suo marito insignificante sopra di lei, e dopo convince a se stessa che tutto cambierà.


E sì, la donna è intrappolata nella sua vita, come prima le ha detto il cliente, mentre mangiava, dicendo che lui era intrappolato nella sua vita, perché non poteva cambiare ciò che era. E pure sì, la donna fantastica di trasformarsi in una versione ancora più smisurata del suo cliente grasso come un mezzo per fuggire della sua vita. Ciò che per qualcuno è immondizia (la propria obesità) per qualcun altro è un tesoro (essere incredibilmente grasso).


Ho un assurdo pregiudizio molto caro per me, cioè che uno deve essere argentino se vuole diventare un grande scrittore di racconti del Novecento. E beh, dai, Carver è un grande scrittore di racconti del Novecento. Contro ogni probabilità...


Català:


“Fat” (“El gros”, si estiguera traduït al català, que em sembla que no), és el primer conte del primer llibre de contes de Carver, Will you please be quiet, please? (Podries per favor callar?). Faré una pila d'espòilers escrivint açò.

Jo ja he comprat tots els llibres de contes de Carver, si no m'enganye. Per haver-hi, en tinc Beginners i també What we talk about when we talk about love, el qual és el mateix però més curtet. I sí, m'enganye, perquè em falta Furios seasons and other stories, el qual sembla que és un recopilatori i ja.

En castellà només tinc Vidas cruzadas i De qué hablamos cuando hablamos de amor. Però acabaré tenint tots en castellà o italià, qui sap, que això també serveix per a matar dos pardals d'un tret. Llàstima que coste tant comprar llibres de segona mà en italià a bon preu, si vius fora d'Itàlia.

Vaig llegir “Fat” dues o tres voltes en anglés i castellà, i una en italià, de versions en línia perquè encara no tinc la versió traduïda, que caurà.

Els protagonistes, una cambrera i un client terriblement gros. La cambrera, sol·lícita, l'atén amb molta dolçor. El tipus menja de forma desmesurada i és molt agraït i educat.

Els companys de la cambrera cauen en compte del tractament especial que està rebent el tipus, i es burlen un poc tant d'ell, sense que se n'adone, i també de la cambrera, en aquest cas sí, en tota la seua cara. La cambrera, però, s'ho pren amb calma i defensa el tipus, però sense perdre els nervis ni res.

Quan arriba a casa, a l'hora d'anar al llit, deixa que el marit la folle sense pensar-hi massa ni tindre'n ganes. Imagina que és molt grossa i que el seu home és insignificant al damunt d'ella, i després es convenç que tot canviarà.

I sí, la dona està atrapada en la seua vida, com abans el tipus el va dir que ell estava atrapat en la seua, mentre menjava, perquè no tenia opció de deixar de fer-ho. I sí, també, la dona fantasieja que convertint-se en una versió encara més desmesurada que el client gros seria una forma d'escapar de la seua pròpia vida. “Les teues escombraries (la teua grassor) poden ser el meu tresor (ser fantàsticament gros)”.

Jo tinc un prejudici absurd, però molt meu, el qual és que per a ser un gran contista del segle XX cal ser argentí. Bé, tot i que semble increïble, Carver és també, un gran contista del segle XX.





lunes, 4 de enero de 2021

Jack London: THE CALL OF THE WILD y LA LLAMADA DE LO SALVAJE

A mí Jack London siempre me ha gustado. Es de esos autores que uno lee cuando toca leer a Salgari, Verne o Wells, me parece a mí, pero creo que lo agarré un poco más mayor. 

En el cole donde trabajo estamos haciendo eso que se llama "tertulias dialógicas", y me tocó leer una versión adaptada de The Call of the Wild con alumnos de 4.º de Primaria. Mientras tanto, y hasta hace unas horas, en realidad, he ido leyendo la versión original y una traducción integral al español que aún no he acabado.

La versión adaptada, editada por almadraba, no está nada mal. Evidentemente se deja algunas cosas en el tintero, pero el resultado no deja de ser un libro potente que posibilitó el debate.

La edición que me conseguí en Amazon, bastante lamentable. Por suerte el texto es integral, pero la factura es totalmente amateur. 

Me ha costado bastante leer la versión en inglés, dejando de lado temas de edición. No controlaba nada bien el vocabulario, básicamente, ni determinados giros que, me parece, son medio anticuados y que me dificultaron bastante la comprensión.

Buck es un protagonista que hace cosas buenas y malas. Eso dispara el debate, en una tertulia dialógica. Es un perro que lo roban de su casa y se lo llevan a Alaska, a trabajar tirando un trineo. Sobrevive y se hace fuerte porque aprende de sus errores, hasta convertirse en una máquina de matar de buen corazón. Y sí. Es Jack London. 

A mí me encanta Jack London.

PD) Si querés apoyarme económicamente, podés hacerlo en Patreon.

 

 

Aitor Sánchez: MI DIETA YA NO COJEA

Hace unos días leí Mi dieta cojea, y en seguida comencé a leer éste, que es una continuación. Novedades hay pocas, y me parece que tiene que ver con una cuestión de coherencia consigo mismo, del autor, quien sostiene que la dieta no es algo difícil, sino fácil. Si es fácil, pues, no tiene sentido acumular novedades. Basta con que no le vendan a uno gato por liebre.

Este segundo libro tiene más consejos prácticos que el primero, o al menos están más destacados. Seguramente tiene que ver con el enfoque positivo, de buscar soluciones, que le ha dado con el pequeñísimo cambio del título. Si en el primer libro te explicaba cómo te la están metiendo doblada, en el segundo te explica cómo ir sorteando las trampas. 

¿Son complementarios? Y, un poco sí. Yo me quedo con el primero, pero el segundo tampoco está nada mal.